Zagroda

- Jeśli będziesz chciała to zapraszam na zapoznanie się z nim. Wcale nie jest taki zły jak się wydaje. - uśmiechnęła się, czując mimowolne ukłucie satysfakcji, że jej futrzak został doceniony. - Jak tak dalej pójdzie, to może będziemy pierwsze. - i miała nadzieję, że tak rzeczywiście będzie. Nawet jeśli całe zadanie samo w sobie mogło być po prostu dobrą zabawą, to rudowłosa poczuła zew rywalizacji i chęć wygrania przynajmniej w jednej ze wskazanych przez nauczycielkę kategorii. Kiedy jednak dotarły do pytania numer cztery, a Annie przeczytała je na głos, samej dość szybko stwierdzając, że niestety nic jej w głowie nie świata, Isma zasępiła się. I wcale nie z powodu, że sama nie mogła sobie nic przypomnieć na temat wilkołaków, ale pierwsze co przyszło do jej głowy w tym momencie to Remus. Jeden z Huncwotów był tym, który ów nieprzyjemny problem posiadał, co poprowadziło jej myśli nieco dalej, na przykład do reszty jego towarzyszy i tego, jak dawno ich nie widziała. Zrobiło jej się jakoś dziwnie, nieco nieswojo, ale szybko otrząsnęła się, siląc się na coś, co zapewne miało być uśmiechem, ale okazało się zaledwie grymasem.
- Wilkołaki mają nieco krótsze pyski, to raz. Do tego mają mniejsze źrenice, przez co te wyglądają na bardziej ludzkie. Ogon też się nieco różni, ale... nie do końca pamiętam czym dokładnie. W każdym razie największą różnicą jest zachowanie. Zwykły wilk najprawdopodobniej nigdy nie zaatakuje człowieka, podczas gdy wilkołak atakuje tylko ich, stanowiąc niewielkie zagrożenie dla pozostałych stworzeń. - powiedziała to wszystko tonem monotonnym i z nieco wyraźną niechęcią, a przede wszystkim, jakby nie do końca była obecna, spojrzenie zawieszając w kierunku gdzie prowadziły dalsze ślady, a po chwili ruszając w tamtym kierunku. Kiedy dotarły do kolejnego pytania, zerwała je z drzewa.
- 5. Do czego wykorzystuje się niuchacze?

The member 'Ismael Blake' has done the following action : Rzuć kością

---

'K6' :

Result :

-O! Mogłabym?! Z chęcią przyjdę! - Nawet jakby wpadła na krótką chwilę to było by ciekawe doświadczenie. Nigdy nie wiedziała wozaka więc to był by jej pierwszy raz, aż poczuła nutkę ekscytacji kiedy o tym pomyślała. Na słowa dziewczyny pokiwała głową, co prawda odpowiedź była chyba nie pełna, ale wystarczająca, a więc ostatni punkt! Na pytanie uśmiechnięła się szeroko! NIuchacze! Ta nazwa wydawała jej się taka słodka!
-O! o! o! Znam odpowiedź! To takie czarne, puchate zwierzątko z długim ryjkiem.  Gobliny wykorzystują je w poszukiwaniach ukrytych skarbów z powodu ich zamiłowania do wszystkiego, co się świeci. Nie powinno się ich trzymać w domu, bo zniszczą cały majątek. A jako ciekawostkę dodam, że mieszkają w Wielkiej Brytanii w norach wydrążonych nawet do sześciu metrów pod ziemią - przypominają krety. W jednym miocie rodzi się od sześciu do ośmiu młodych - rzekła z dumą w głosie. Rzekła to niczym prosto z podręcznika, tylko nieco bardziej słowami. A więc! Zadanie ukończone! Szybko poszło.
-To co koniec, nie? Możemy wracać - rzekła szczerząc się od ucha do ucha. Mimo, że było zimno no ta nutka rywalizacji ją zmotywowała żeby wykazać się swoją wiedzą na temat zwierzątek.

The member 'Annie Arias' has done the following action : Rzuć kością

---

'K6' :

Result :

Całe szczęście, że Annie okazała się znać odpowiedź na to pytanie, bo w głowie rudej pojawiła się zupełna pustka. Jakby wydarzenie na balu końcoworocznym wyczyściło jej wszelką pamięć w tym zakresie. Eh, no nic to. Ważne, że zakończyły to zadanie i jak się okazywało, mogły już spokojnie wracać z powrotem do nauczycielki. Uśmiechnęła się więc do puchonki, nie zamierzając jednak pozwolić okazji uciec.
- Podczas Balu Pożegnalnego Blacka zaatakował niuchacz. W tym labiryncie co go na zewnątrz wystawili. Rzucił się na niego i chciał mu powyrywać wszystkie guziki. - uśmiechnęła się, nieco kpiąco, na wspomnienie tej cudownej chwili, kiedy Black szamotał się pod małym, prawie niegroźnym zwierzątkiem, a ona musiała być jego wybawicielką. - No, chodźmy. Chyba i tak nie mamy już nic innego do roboty. - uśmiechnęła się do niej ponownie, odwracając się w kierunku z którego przyszły i maszerując przed siebie.

The member 'Ismael Blake' has done the following action : Rzuć kością

---

'K6' :

Result :

Na słowa swojej nowo poznanej koleżanki zachichotała wesoło. To musiał być fantastyczny widok kiedy chłopak się siłował z takim małym puchatym stworzonkiem.
-No raczej nic mu nie było po takim ataku - zaśmiała się cicho pod nosem. Następnie truchtając zaczęła iść z powrotem w stronę zagrody. A nuż uda im się jako pierwsze wykonać to zadanie. Było by cudownie! W dodatku kilka punktów by się udało wbić dla jej domu, z tego cieszyła by się najbardziej. A kiedy doszła do zagrody rozejrzała się na boki i rękę podniosła do góry chcąc się zgłosić.
-Pani profesor wróciłyśmy - rzekła Annie jako pierwsza. Ciekawe jak reszta sobie radzi. Ale kiedy weszły to tutaj nikogo nie było więc chyba wszyscy się rozeszli w swoją stronę.

Gdy Rabastan ją zignorował jedynie dźgnęła go w żebra ręką i poszła do Sharon w podskokach niczym mała sarenka. RUDA, MAŁA SARENKA! Jakby ktoś zapomniał z kim ma do czynienia. Żałowała, że nie mogła być w parze z Rabastanem, ale siła jest w kobietach! Czyż, nie? A to była idealna sytuacja, aby zaprzyjaźnić się z dziewczynami. Lubiła Sharon, dlatego tak się do niej uczepiła. Gdy dostrzegła jak ślady buchorożca formują się w śniegu uśmiechnęła się szeroko.
— Naprzód drużyno! – wykrzyknęła uradowana i złapała obie dziewczyny pod ręce, aby iść w odpowiednim kierunku.
Była pełna pozytywnych myśli. Lubiła zwierzęta i ten przedmiot, więc prawdopodobnie uda im się odpowiednio ukończyć to zadanie. No chyba, że dostanie pytania z zakresu wiedzy, którego nie ogarnia. Są takie, a tylko dlatego, że Sol się szybko rozprasza. Dotarły do pierwszego punktu i pierwszego pytania. Sol zdecydowała się przeczytać je na głos.
— Zabicie jednorożca jest potworną zbrodnią, ponieważ zabicie czegoś niewinnego równa się ze straszliwą karą. Osoba ta zostaje przeklęta i zaczyna wieść nędzny żywot, a właściwie to nie żywot, a pół życie. To smutne. Nie wyobrażam sobie, aby można zabić jednorożca – mruknęła cicho czując, że na samą myśl ogarnia ją smutek. Pokręcił jednak głową i spróbowała się uśmiechnąć. — To co idziemy dalej? – zapytała cicho i jeśli dziewczyny się zgodziły ruszyła z nimi do następnego punktu.

The member 'Sol Weasley' has done the following action : Rzuć kością

---

'K6' :

Result :

Była w czarnej du...pupie. O BÓJ SIĘ HELGI SZAMPONIE WSPANIAŁY! Rozejrzała się wokół w poszukiwaniu chociażby takiego Charlesa, bo jakoś się dziwnie do niego przyzwyczaiła w ostatnim czasie, no co zrobić, taki mamy klimat, no i Gilderoya. Zawsze to miło popatrzeć na kogoś naturalnie pięknego. To tak jakby miało się do czynienia z żywą rzeźbą, obrazem, który porusza się wśród całej tej bieli i idzie niczym Apollo. Taki piękny, taki nieuchwytny, pewien siebie jak przystało na urodzoną twarz eliksirów piękności! Na samą myśl zrobiło jej się cieplej, zarumieniła się, spuściła wzrok i obserwowała jak śnieg moczy jej buty, po tym jak udało jej się podnieść. Co prawda, nie od razu, ale jakoś poszło. Strasznie było jej wstyd,  w końcu nauczycielka również to wychwyciła, a ją samą było tylko stać na wyszeptanie bardziej do siebie niż do kobiety, że: "Wsz-y-ystko było w porzą-ądku".  Nie zauważyła jednak uśmiechu ani żadnych mrugnięć, niczego, było Puchonce tak głupio, że potrafiła tylko gapić się na swoje obuwie i ewentualnie co jakiś czas podnosić wzrok by zweryfikować sytuację wokół niej. No a potem musiała się przesunąć i ustawić, bo mieli zadanie do wykonania. Wylądowała w grupie z Amelią i z Sol, więc nie było tak tragicznie jak mogło być. Co prawda rudowłosa nadal ją przerażała tą energią, ale powoli, bardzo powoli, małymi kroczkami, może jakoś się przyzwyczai. To przecież nie powinna być nowość, poza tym Zordon był gorszy. O taaaak, Zordon naruszał u niej wszystko, co tylko mógł. Wzdrygnęła się na samą myśl. Ale... ŻE CO?! ZA BUCHOROŻCEM?!
NIEEEEEEEEEEEEEEEEEE.
Sharon cicho jęknęła, trzęsąc przy tym zębami. Miała nadzieję, że każdy kto znajdował się niedaleko niej uzna to zwyczajnie za reakcję na zimno.  Zwiesiła nieco głowę na ten okrzyk Sol, która jak zawsze miała pełno energii i ruszyła posłusznie za nią, marząc by się nie wywrócić. Pierwszy punkt za nimi, nie było tak źle, Sol musiała być naprawdę dobra z tego przedmiotu, co trochę uspokajało Sharon. Teraz przyszła pora na nią. Musiała opisać buchorożca, no po prostu MUSIAŁA. Czuła jednak presję, więc nie było to takie proste. W jej głowie powstała istna dziura i zmutowane ryczące zwierzę, a teraz ona... teraz ona musiała wydobyć tę ukrytą wiedzę.
Skup się, Szamponie! SKUUUP SIĘĘĘĘ!
Spojrzała najpierw na Sol potem na Amelię, przełknęła ślinę i następnie zaczęła mówić.
- Wi-i-ięcc buchoro-oożec ma taki róg. On jest... gru-uby - i pokazała ten róg przy swoim czole, które było schowane pod czapką. - I ON JEST SZARY. Taa-aak... jest z Afry-yki. ZNACZYSIĘBUCHOROŻECANIEROG. Ale róg... róg w sumie też, bo je-jest przytwierdzony do bucho-orożca i on może... ON MOŻE WYBUCHNĄĆTENRÓG. No i jeszcze jest og-og-ogon. On jest jak lina.
Więcej nie potrafiła powiedzieć, więc zamilkła i zaczęła kopać w śniegu, patrząc gdzieś w stronę drzew.

The member 'Sharon Gallagher' has done the following action : Rzuć kością

---

'K6' :

Result :