Przedział dla nauczycieli

Dla niejakiej odmiany postanowił wrócić wraz z uczniami do Londynu, jak część - o ile nie większość - grona pedagogicznego. W końcu i mu przydadzą się wakacje, a i przy okazji będzie mógł pomyśleć, co dalej, czy rzeczywiście będzie szansa na to, że klątwa rzucona na jego stanowisko to jedynie plotka. Był potwornie zmęczony tym wszystkim, nie wiedział czy zbierze się na tyle by móc zająć się poważniej tym zagadnieniem, które do tej pory nie dawało mu spokoju. W pociągu witał się z uczniami, których mijał w korytarzu, udzielał krótkich odpowiedzi na ich szybkie pytania, a po zamknięciu się w przedziale dla nauczycieli, odetchnął z ulgą, za pomocą różdżki przywołując z torby jedną z książek odnośnie zaawansowanych technik obrony przed czarnomagicznymi zaklęciami. Poprawiając swoje ciemne, związane w kucyka włosy, zanurzył się w lekturze.

Niespokojny to był rok! Prudence nie była przekonana co do tego, że to rzeczywisty koniec niezwykle przykrych zdarzeń. Obawiała się, że następny rok może być nawet bardziej burzliwy. Nie ma jednak bardziej bezpiecznego miejsca niż Hogwart chyba. Jeśli tam będzie się źle działo to na zewnątrz może być chyba tylko gorzej. Postanowiła jednak nie martwić się na zapas. Co ma się zdarzyć to i tak się zdarzy, więc niewiele można zmienić, kiedy nie ma się pojęcia, co jest takie wrogie. Ruszyła więc tak, jak wszyscy na pociąg. Na zapas schowała coś do pisania i papier do kieszenie, gdyby ktoś miał coś ważnego o co chciałby po drodze zapytać. Obyło się jednak bez tego, wszystkim wygodniej pytać o cokolwiek osoby, które szybko udzielą informacji, nic w tym niezwykłego. W milczeniu więc poczłapała do przedziału dla nauczycieli wchodząc do niego z uśmiechem. Cóż, przecież lepiej się przywitać nie może, prawda? Tyle musiało wystarczyć na "dzień dobry". Usiadł przy oknie i przyglądała się widokowi czując trochę żalu, że tak szybko minął kolejny rok.

A i owszem, rok był burzliwy, ale pod koniec na szczęście się uspokoiło, co zaś tyczyło się kolejnych lat... wolał się nie wypowiadać, nie mając choćby skrawka informacji. Do tego dochodził też fakt, że nie był przekonany czy aby na pewno do Hogwartu wróci. Podobało mu się nauczanie, Obrona Przed Czarną Magią była zresztą jego konikiem, ale problemem była ta nieszczęsna klątwa. Klątwa, której nadal nie potrafił wyrzucić ze swojej głowy, choć przecież jakiś czas temu był pewien, że to tylko wymysły, podkoloryzowanie tej historii. Lato zweryfikuje wszystkie wątpliwości i obawy. Zerknąłby na osobę, która otworzyła drzwi, a którą okazałaby się Prudence i podniósłby się, uprzejmie z nią witając.
- Dzień dobry, panno Grisham. Mam nadzieję, że szybko i przyjemnie upłynie nam dzisiejsza podróż - ponownie zająłby swoje miejsce i zanurzył w lekturze. Kto wie, może ktoś jeszcze dołączy? A jeśli nie, to przeczyta jeszcze z rozdział i się zdrzemnie. Ostatnio ciężko było mu się wyspać.

Jego pierwszy rok spędzony w roli belfra w jednej z największych szkół magii właśnie dobiegał końca. Był to rok niezwykle burzliwy, a emocje z nim związane prawdopodobnie na długo jeszcze nie opuszczą Jamesa. Doświadczenie to było zaledwie kolejnym etapem jego stałej, nigdy nie kończącej się nauki życia, był jednak niezwykle rad, że udało mu się je przeżyć. Uczniowie gorączkowo kręcili się po peronie, a następnie w pociągu, gdzie zmieszani przepraszali go co rusz za przypadkowe szturchnięcia. On jednak się nie przejmował, wyprostowany szedł w stronę swojego przedziału. Gdy już do niego dotarł, w środku rozgościć zdążyło się dwóch innych członków kadry pedagogicznej.
- Panno Grisham, panie Hucksberry - przywitał ich, zdejmując z głowy staromodny, mugolski kapelusz i przykładając go do piersi. Skłonił się przy tym lekko, po czym zajął wolne miejsce i idąc w ślady swego towarzysza, wyciągnął ze skórzanej torby tomik dotyczący rozwoju filozofii czarodziejskiej i mugolskiej, jego ostatni nabytek. Poprawił okulary i zagłębił się w lekturze.

Rok dobiegł końca. Pełen wrażeń, załamań nerwowych i tęsknoty za domem, ale i również przyjemnych chwil, gdy uczniowie, których uczyła, interesowali się niektórymi rzeczami odnośnie mugoli. Przykro było tylko słyszeć niektóre obraźliwe obelgi pod zarówno swoim adresem jak i niemagicznych, których uważano za coś gorszego. Liczyła, że chociaż dzisiejsza młodzież ma jakieś własne zdanie, zamiast powielać tradycje i przekonania swoich rodziców. Szkoda, że tak gorzko się pomyliła. Cieszyła się, że wraca do domu, do męża i córki, gdzie będzie mogła nacieszyć się nimi przez całe dwa miesiące. Idąc na peron czuła na sobie spojrzenia zarówno dorosłych jak i uczniów. Tak, zdawała sobie sprawę z tego, że bardzo przypominała Bellatrix, ale już przestało ją to obchodzić. Dostojnym krokiem, tak bardzo wyuczonym jeszcze w czasach kiedy była dzieckiem, ruszyła w stronę pociągu. Mijała uczniów, którzy również spieszyli się by zając najlepsze miejsca i czasem odpowiedziała skinieniem głowy na powitanie. Wreszcie zatrzymała się przed przedziałem dla nauczycieli, w którym już byli jej koledzy ze szkolnej kadry. Wahała się tylko kilka sekund, w końcu ma prawo tutaj siedzieć i delikatnie otworzyła drzwi. Nie chciała nikomu przeszkadzać, chciała tylko dojechać szybko do domu, do rodziny.
- Dzień dobry - powiedziała pogodnie. - Witam panno Grisham, panie Hucksberry i pana, panie van Dijk - obdarzyła uśmiechem każdego z osobna i wolne miejsce tuż przy drzwiach. Nie odzywała się. Zresztą nie wiadomo czy ktoś życzy sobie jej towarzystwo, a co dopiero rozmowę z nią.

Rok jednak minął i im jakoś udało się dotrzeć do tego przedziały, prawda? Teraz nie powinno być więc aż tak źle. Podróż zapowiadała się raczej spokojnie. Chyba, że ktoś ma coś przygotowane na pożegnanie jeszcze. W końcu niektórzy już dali popis swoich możliwości. Prudence była czasami przekonana o tym, że największe zagrożenia dla uczniów stanowią oni sami. Tylko oni znają tak dobrze swoje słabe strony, w końcu spędzają razem większość czasu. Łatwo męczy tych, których się rozumie. Panna Grisham nie miała żadnych wątpliwości, co do tego, że niektórzy muszą mieć w tej szkole ogromne problemy. Jak w każdej zresztą. Zawsze znajdzie się koziołek ofiarny. Chwilowo jednak to tak naprawdę koniec pracy. Łatwiej ich chyba będzie przewozić w zamkniętych przedziałach niż upilnować w szkole przez cały rok. Nie zapowiada się na nic trudniejszego. Jedyne, co wydawało się tutaj skomplikowane to pobyt w tym przedziale. Prue nie była przekonana, jak powinna się zachować. Zamknięte przestrzenie zmuszają do spędzania czasu z kimś mimowolnie. A ona nie za bardzo wiedziała o czym powinna rozmawiać. Czy w ogóle powinna? Zresztą "rozmawianie" to bardzo złe określenie dla osoby, która nie mówi.
Powinna coś napisać? Każdy zajął się sobą, więc obawiała się, że to nie jest najlepszy moment na to. Przywitała pochyleniem głowy kolejną osobę i postanowiła więc trochę się przespać. Albo przynajmniej spróbować. Uniknęłaby rozterek, co napisać.
Śnie przychodź zanim ktoś się odezwie...

Z pewnością jeszcze kilku dorosłych dołączyło do tej podróży, korzystając z dość wygodnego i bezpiecznego środka transportu. Co prawda nie robiło to takiego wrażenia jak chociażby teleportacja czy podróż świstoklikiem, ale przynajmniej można było mieć oko na uczniów - albo przynajmniej być blisko gdyby coś się działo. Minus był jednak taki, że przedział znajdował się z przodu i to niedaleko przedziału prefektów. Jakieś szemrania może i były słyszalne, ale dwóch niewielkich eksplozji nie mogli usłyszeć. Dopiero dwóch uczniów ich o tym poinformowało, którzy bez pukania wparowali do środka, otwierając drzwi bardzo gwałtownie i ledwo oddychając.
- Państwo profesorowie! Bo na korytarzu Evan Rosier...
- Teraz już właściwie w przedziale bagażowym...
- ... Bo on rzuca zaklęciami i zaatakował kogoś!
- Na korytarzu i w przedziale bagażowym i tam jest teraz dziura i w przedziale jakimś tam, ale nieistotne!
-  Niech ktoś z nami pójdzie, nie ma czasu!
Byli nieco czerwoni od tego wysiłku by jak najszybciej tutaj dotrzeć. Patrzyli się po twarzach nauczycieli, oczekując szybkiej reakcji.


Jeśli ktoś w końcu się zdecyduje iść, może już zrobić zt i skierować się do przedziału bagażowego wraz z dwójką uczniów.

Hogwart w tym roku przeżył sporo zmian w kadrze nauczycielskiej, szczególnie jeśli chodzi o stanowisko nauczyciela Numerologii. Pierwszego, Vincenta Nightraya, Charles zapamiętał najlepiej, na szczęście lub też nie. Drugi mu zaledwie migał na korytarzach albo w pokoju nauczycielskim, trzeci... cóż, powiedzmy, że Vakel Bułhakow był specyficzny, zaś co się tyczyło najnowszego nabytku, Jamesa van Dijka wydawał się być on w porządku. Ciekawe czy w następnym roku też się pojawi? Oczywiście nie było pewności czy Hucksberry również będzie wtedy obecny. Profesor Obrony Przed Czarnej Magii ponownie się przywitał z kolejną osobą, wykonując krótki ukłon. Lekturę na razie odłożył, widząc, że do ich przedziału wkracza ktoś jeszcze.
- Pani Tonks - powiedział z typowym dla siebie szacunkiem i w końcu mógł spokojnie usiąść, choć, jak się okazało, nie na długo. Do środka nagle weszła dwójka uczniów, na co profesor Hucksberry zmarszczył czoło, ale wraz ze słowami, które opuszczały ich usta, wyraz twarz mężczyzny ulegał zmianie. Podniósł się ze swojego siedzenia, sprawdził czy ma różdżkę i spojrzał po reszcie dorosłych.
- Drodzy państwo, pójdę z tymi młodzieńcami. Proponowałbym zajrzeć do innych uczniów, porozmawiać z prefektami, ewentualnie przyjść do przedziału bagażowego, jeśli uznacie to za słuszne. Z pewnością wrócę, jak sprawdzę jak wygląda sytuacja. Do widzenia - zrobił pospieszny ukłon i opuścił przedział z uczniami.

[z/t]

Sytuacja została opanowana, a nauczyciele zebrali wystarczająco dużo informacji by wiedzieć, co się wydarzyło i z jakiej przyczyny. Porozmawiali z wszystkimi uczniami, którzy wiedzieli lub widzieli więcej niż większość ich rówieśników. Prefekci okazali się niezwykle pomocni, pociąg w końcu sam się naprawił, a po stworzeniu raportów i wymianie informacji, również i profesorowie mogli opuścić Express Hogwart.

[z/t dla wszystkich]

Jeśli będziecie chcieli, piszcie tutaj. Wystarczy jeden post z uwzględnieniem tego, co potencjalnie robiliście przez resztę 5 lipca 1978.

Merlinie drogi, najukochańszy bądź mniej! Nikt jeszcze nie przybył do tego przedziału odciętego od nastoletnich problemów i rozmów? Cóż, to jakaś nowość. Prudence jednak była ucieszona tym faktem, jak mało kto. Mogła się rozłożyć przy oknie i idealnie wtulić głowę do snu. Nie ryzykowała jeszcze jednak próbą zaśnięcia mimo tego, że wyjątkowo ją to kusiło. Wiedziała, że jeśli ktoś się pojawi to będzie musiała chociaż kiwnąć głową i nie wypada jednak tak od razu po prostu odciąć się od wszystkiego. W końcu są tutaj również chociaż trochę po to, by zapewniać bezpieczeństwo albo jego złudną imitację. Przybiegnie jakiś rozpłakany dzieciaczek to będzie chciał pomocy w szukaniu sowy, czy innej żaby i wtedy musiała być chociaż przytomna. Do czasu, aż nie pojawi się tutaj ktoś inny, kto będzie mógł to zrobić za nią i wyjaśnić normalnie słowami co robić. Z kartką trwałoby to wieki, a tak to ktoś ogarnięty i odpowiedzialny będzie czynił honory bycia cudownym nauczycielem w potrzebie. Ona chwilowo liczyła na dobrą drzemkę, ale do czasu zdobycia takiej możliwości musiała zadowolić się widokiem żegnających się rodzin i całej reszty.

Nawet nie wiesz kiedy zapadłaś w drzemkę. Gdy w końcu się ocknęłaś w przedziale siedział tylko Horacy, a pociąg był już w drodze. Za oknem widziałaś burzowy krajobraz i zapewne to właśnie jeden z grzmotów cię obudził.
- Dzień dobry, jak się spało? – rzucił profesor Slughorn odkładając przy tym książkę którą umilał sobie podróż – Reszta poszła przejść się po przedziałach, wiesz, po ostatniej podróży… - zmarszczył nos w ten swój charakterystyczny sposób jak to robił tylko on – Ja zostałem na czatach, myślę że… - jego słowa przerwało wejście Charlesa. Hucksberry odgarnął sobie włosy z czoła i z lekko skwaszoną miną usiadł przy oknie.
- W toaletach nuda jak na zajęciach z Historii Magii… Jak planuje tam ktoś zamach to powodzenia, przydałby się tam remont… - rozparł się wychodnie i naciągnął sobie kapelusz na oczy jakby planował udać się w drzemkę.
- Myślę że… – kontynuował Slughorn patrząc się na Charlesa ale zwracając się do ciebie – Możesz również rozejrzeć się po pociągu, pokrzepić słowem – zwrócił swój wzrok na ciebie i uśmiechnął się ciepło po czym wrócił do lektury.
__________
Twoim zadaniem jest udać się do wybranego przez siebie przedziału z uczniami i spędzić tam czas co najmniej dwóch postów. Tak więc, najpierw odpisujesz tu i dajesz zt, wybierasz przedział, udajesz się do niego i po wykonaniu zadania tam również dajesz zt, gdy to zrobisz ja odpiszę tutaj i będziesz mogła tu wrócić, lub jak wolisz, udać się gdzieś indziej.

Świat bywa mało uczynny jeśli chodzi o próby unikania zbędnych czynności. Gdyby ktoś potrzebował nauczyciela prawdopodobnie przyszedł by tutaj. Proste i logiczne. Najwyraźniej jednak nie można oczekiwać zbyt wiele w kwestii rozwiązań niewymagających. W odpowiedzi na to, jak się spało pokiwała głową na znak, że było tak sobie, ale uśmiechnęła się do tego, by nie odebrał tego jako negatywu w jakimkolwiek stopniu. W końcu miała zamiar się zebrać. Nie ekscytowała jej spotkanie z uczniami, bo to oznaczało, że musi przygotować papiery, by móc im coś napisać, ale cóż. Podniosła swoje cztery literki i wyszła, by się trochę rozejrzeć. Miała tylko nadzieję, że nie napotka pierwszorocznych za szybko. W końcu nie ma języka, a to mogłoby być co najmniej lekko... szokujące dla takiego młodego adepta magii. Jeszcze by sobie pomyślał, że w tej szkole torturują ludzi, czy Merlinie wie co jeszcze gorszego.
Szkoda tylko, że jej współpracownik o tym nie pomyślał. Pokrzepianie słowem, kiedy się nie mówi to naprawdę niemal niewykonalne zadanie.
Ale wyszła. Może nie będzie aż tak strasznie.

/zt