Pokój nr 1 [wolny]

Może i to miejsce nie było szczytem marzeń dla kogoś takiego, jak Ty – w końcu byłeś dumnym i ostatnim, jeśli nie licząc własnej córki, przedstawicielem rodu Collinsów – ale przynajmniej miałeś zagwarantowane całkiem niezłe warunki, było Ci wygodnie, a co najważniejsze, nie przyciągałeś tak uwagi. Chyba zresztą nikt nie zdawał sobie sprawy z tego, że jesteś jeszcze w Anglii i że jak na razie nie masz zamiaru stąd wyjeżdżać. Należało przecież zadbać o interesy swojej rodziny, która znacząco się skurczyła i sprawić by czarodzieje z tych okolic nie zapomnieli o Collinsach. Bo cóż z tego, że wczoraj odbył się pogrzeb, skoro jak to bywało w czystokrwistych kręgach, śmierć schodziła na dalszy plan w obliczu planowanych małżeństw, wspólnych interesów i jakże ważnych balów godnych arystokracji? W ten sposób wynagradzali sobie to, że muszą żyć w ukryciu i uważać na mugoli, których było zdecydowanie więcej, nie mówiąc już o tych wszystkich...mieszankach. I obcokrajowcach. Na samą myśl ściskało Cię z obrzydzenia i miałeś szczerą nadzieję, że Twa latorośl przestała zadawać się z tym marginesem społecznym, bo jeśli nie...to cóż, różne wypadki chodzą po ludziach. Skoro dotknęło to czystokrwistych, a przy tym w dużej mierze Twoją rodzinę, to dlaczego nie miałoby to spotkać jakąś nędzną szlamę?
Przejrzałeś wszystkie dokumenty, uporządkowałeś je i nagle ktoś zapukał do Twojego pokoju. Udzieliłeś zgody i patrzyłeś, jak barman Tom pojawia się przed Tobą i wykonuje krótki ukłon.
- Niech pan wybaczy, że panu przeszkadzam, panie Collins, ale do pubu przyszedł jakiś jegomość, który mówi, że ma do pana pilną sprawę i że musi się z panem koniecznie zobaczyć. Kazałem mu zostać na dole, by spytać pana, czy mam go wpuścić, czy też wyprosić.
Barman stał niezdecydowany i wpatrywał się w Ciebie, czekając, aż podejmiesz jakąś decyzję.


[No to tak. Tu zaczyna się Twoja przygoda; to jest wstęp, z którego musisz skorzystać. Podpowiadać Ci nie będę, co dalej – wszystko jest w Twoich rękach. Zależności od tego, jak zareagujesz, co powiesz i jak pokierujesz swoją postacią, tak potoczą się Twoje dalsze losy. Powodzenia!]

I nikt nie musiał wiedzieć, prócz najbliższych współpracowników pozostawionych w Rumunii, by doglądali majątku rodzinnego, dbali o rezydencję, pod twoją nieobecność - poza tym? Kogo to niby interesowało? - och, jasne, no ci, z którymi interesy, tutaj, w Anglii, robiłeś - sowa leciała o wiele krócej z ulicy na ulicę, niż z państwa do państwa, zwłaszcza, gdy mówimy o państwach oddalonych od siebie spory kawałek - tak więc, dopinając wszystko na ostatni guzik, przeglądałeś dokumenty, by zainteresować się tym, co było teraz priorytetem - spadkiem Collinsów, wszystkimi ewentualnymi długami, należnościami do spłacenia, dziedziczeniami i nieruchomościami - tych ostatnich było tyle, co... nic. Chyba jednak dzięki temu nie było też zbyt wielu długów, oprócz jakichś drobnostek - wszystko wskazywało na to, że wszelakie nieruchomości, które były w posiadaniu tutejszego rodu, zostały rozdane dla uregulowania należności - było to szczęście w nieszczęściu, chociaż nie podejrzewałeś, że nie będziesz miał gdzie spać, kiedy tu się zjawisz i przyjdzie ci szukać noclegu na ostatnią chwilę...
- Jak mniemam nie był umówiony... - Trudno było to nawet nazwać pytaniem, to było raczej stwierdzenie, ewentualnie pytanie retoryczne, jeśli już się przy tym upierać, tak więc, nie czekając na odpowiedź, mężczyzna odetchnął i poderwał wzrok od papierzysk, by spojrzeć na Toma. - Czego chce?

Był jeden mankament, do którego przyzwyczajony nie byłeś - załatwiać wszystko na własną rękę, nie mieć przy sobie przynajmniej dwóch ludzi, którzy wzięliby tego "tajemniczego jegomościa" za szmaty i przesłuchali porządnie, by zastanowił się 50 razy, czy na pewno chce zawracać ci głowę - ale tych ludzi nie miałeś, a co najdziwniejsze - skąd niby jakiś randomowy człowiek miał wiedzieć, gdzie się znajdujesz, że jesteś akurat w Anglii i po co więc miałby się z tobą spotykać? Byłeś paranoikiem - wszystko odbierałeś pod tym kątem, że mogło być to pułapką, zawsze wszystko doskonale starałeś się dopracować, dopiąć na ostatni guzik, by czasem nie napotkała cię żadna niespodzianka - nienawidziłeś niespodzianek, nigdy nie wiązały się z niczym dobrym, a w końcu byłeś tylko człowiekiem i nie raz, nie dwa, nie potrafiłeś się oprzeć emocjom miotającym twoim ciałem. Na szczęście nie tym razem. Może na szczęście. Ściągnąłeś brwi i zmarszczka irytacji między nimi była całkowicie wyraźna - owszem, Tom był ci potrzebny, przecież nie będziesz wszystkiego robił sam, kto to widział! Już posłałeś list do swego domu, by dwóch twoich służących się tutaj pojawiło - wszystkie znaki na niebie i ziemi, jak zostało wspomniane, wskazują na to, że będziesz musiał posiedzieć tutaj odrobinę dłużej, niż, jak zamierzałeś, przyjechać tylko na pogrzeb - zresztą zamierzałeś przede wszystkim zabrać ze sobą spowrotem do Rumunii Neve, bo tak jak wcześniej byłeś zapewniany, że to miejsce jest strasznie bezpieczne, tak teraz w to nie wierzyłeś i nie zamierzałeś powierzać opieki nad ostatnią z rodu dyrektorowi, który doprowadził już do tylu tragedii.
Podniosłeś się, poirytowany, z miejsca i okrążyłeś biurko, już niczego nie mówiąc - złapałeś za beżowy frak zawieszony przy drzwiach i średnio kulturalnie przesunąłeś Toma w bok, kiedy przeszedłeś przez drzwi, żeby zejść na dół i przeraźliwie jasnymi oczyma powieść po głowach zebranych, szukając tego "zdenerwowanego człowieka, który tak bardzo chciał cię widzieć".

W końcu Anglia to nie Rumunia - nie byłeś do niej zbytnio przyzwyczajony, nie wiedziałeś, czego dokładnie możesz się spodziewać. Panowały tu zupełnie inne zasady nawet wśród czystokrwistych rodzin; mogłeś to zauważyć na pierwszy rzut oka, a jeszcze jakbyś miał się w to wgłębiać...! Gdyby Twoja rodzina przeniosła się na Twoje tereny, zapewne nigdy nie doszłoby do tej tragedii...ale to były przecież tylko czyste spekulacje, niemniej ktoś powinien za to zapłacić. I zapłaci, już Ty o to zadbasz, przecież po to między innymi przedłużyłeś swój pobyt, prawda? Śmierć Shane'a, Lilith i Juliet była niespodzianką przez co...jeszcze bardziej sam podsycałeś w środku ten ogień, który trafił Twoje na pozór spokojne ciało. Dobrze, że przynajmniej mogłeś mniej więcej "liczyć" na tego barmana - przynajmniej było Ci tu całkiem wygodnie. A służący...służący mieli pojawić się lada dzień! Może należałoby się zająć też sprawą samego Hogwartu...jednak czy miałeś na to ochotę i chęci? No właśnie. Niemniej trochę sobie pobędziesz w tym kraju, sprawdzisz dokładnie sytuację, zapniesz wszystko na ostatni guzik i ruszysz dalej.
Tom przyglądał Ci się niepewnie, kiedy tak gwałtownie się podniosłeś, że aż drewniane krzesło odleciało do tyłu i zahaczyło o parapet otwartego okna. Chciałeś w końcu szybko załatwić sprawę z tym "tajemniczym jegomościem".  Barman zdawał się nie być obrażony tym, że od tak go przesunąłeś - może jedynie zadrgała mu nerwowo powieka, ale tak to nie dawał po sobie niczego poznać. Wyszedł chwilę po Tobie, zamykając drzwi i kiedy tak minął Cię, gdy rozglądałeś się za nieznajomym, który chciał się z Tobą zobaczyć, mruknął:
- Zajmuje stolik w kącie.
Po czym ruszył za ladę, przy której siedział jakiś klient z kufrem piwa. Ty zaś ruszyłeś w odpowiednią stronę i dostrzegłeś zupełnie nieznaną sobie osobę, która miała na dodatek zaciągnięty na głowę kaptur. Gdy się zbliżyłeś, mężczyzna poruszył się i mogłeś dostrzec kilkudniowy zarost, zaczerwienione oczy - i to nie od łez - oraz to, jak stara się zapanować się nad drżeniem warg.
- Miewam, że pan to Ecart Collins. Wybaczy pan, że nie wstanę, ale wolę nie ryzykować, że nogi odmówią mi posłuszeństwa - odezwał się szorstkim głosem nieznajomy, posyłając Ci nikły uśmiech. - Niech pan usiądzie i się nie obawia. Nie zamierzam zajmować zbyt dużo pańskiego czasu.

[Przejście do Głównej Sali]

Owszem - nie miał wyjścia, nawet najmniejszego, bo nawet jeśli stwierdziłby, że woli się wycofać to jedno Imperio wystarczyłoby, żeby magicznie zmienił zdanie i jednak grzecznie potruchtał razem z tobą, ale tak to wszystko po dobroci, przecież chcesz go tylko zaprosić do pokoju na pogawędkę, bo tutaj nie dość, że ściany i oczy miały uszy, to ludzie zewsząd też je mieli - suma sumarum wychodziło na ot, że zdecydowanie bezpieczniej będzie, jeśli pozostaniecie narażeni tylko na przysłowiowe podsłuchiwanie murów - huh, chociaż o czym ja tak naprawdę mówię..? Ecart nie bardzo przejmował się tym, czy ktoś ich usłyszy - mimo swego pragnienia dyskrecji, by nie wywiązał się żaden nieprzyjemny skandal i pragnienia, co najważniejsze, spokoju, kiedy będzie załatwiał to, co miał do załatwienia, nie widział potrzeby nadmiernego ukrywania się na pokaz - no chyba że nagle natrafiał na podejrzanego kolesia, który wyglądał, jakby jechał na prochach i niedługo zamierzał paść twarzą na podłogę - wtedy nagle zaczynało cię interesować, skąd taki karaluch wie, gdzie konkretnie się znajdowałeś i dlaczego sądził, że jego informacje są cokolwiek warte - tak, niby w twoim honorze leżało, by pomścić swoje kuzynostwo, ale przepraszam, że was rozczaruję - Collins nie był szlachetnym osobnikiem i nie chciał mieszać się w jakąkolwiek zemstę. W zasadzie nic go to nie obchodziło. Pojawił się tutaj, ponieważ tak wypada, ponieważ przysłano mu zawiadomienie o zgonie i pozostawionym testamencie. Ecart nie był politykiem - był człowiekiem o ognistej krwi, o pomieszanym czarną magią umyśle - niebezpiecznym człowiekiem, do którego lepiej było nie przychodzić po czystą chęć zarobku, która sprawiła, że blondyn spojrzał na tego, który do niego przyszedł, z jeszcze większą pogardą - swoistego rodzaju gniew ciągle kotłował się na jego twarzy, że jego spokój, uświęcony spokój, został zakłócony, a jego praca przerwana.
Poprowadził bez słowa mężczyznę do swojego pokoju i wskazał mu kanapę, by samemu usiąść za biurkiem, zakładając nogę na nogę i spoglądając na swoją różdżkę, którą przytrzymał kurtuazyjnie dwoma dłońmi, przyglądając się jej - jeśli byłaby na tym świecie istota, którą mógłby kochać, to byłaby to właśnie ona - ta zgrabna panienka oparta na jego udzie, która zjechałaby w dół, gdyby nie opiekujące się nią palce, nie pozwalające jej uciec. Minęło parę minut w kompletnej ciszy, zanim Ecart sięgnął do szufladki i odsunął ją, wyciągając zeń trzy galeony, które rzucił w kierunku, jak sam siebie nazwał, byłego nauczyciela - jak wspominałem - nie wyglądał na takiego, który mógł kłamać... ale gdyby pan Collins ufał wszystkim, którzy wyglądają, jakby nie mogli kłamać, to zapewniam was, że dawno byłby trupem.
- Mów dalej. - Ta sama, niezmienna komenda - zdecydowanie nie można było zaliczyć Ecarta do osób wygadanych. W dłoni ważył mieszek galeonów.

Postanowienie, by nie wybrzydzać, było bardzo dobrym postanowieniem - przynajmniej wydłużało to jego życie, które w oczach Ecarta i tak było nic nie warte - na pewno nie warte tego, kiedy tak o tym myślał, by brudzić ją krwią takiego karalucha, który w twoich oczach znaczy mniej niż mrówka, która przynajmniej jest w jakiś sposób przydatna społeczeństwu - ach, ta pogoń za pieniądzem... ona niszczy każdego i w końcu prowadzi do kryzysu, w którym podejmuje się, kosztem własnego żywota, decyzje średnio rozsądne, jakby na to nie patrzeć - w końcu przyjście do przedstawiciela rodu czystokrwistych, który nie mógł mieć najlepszego nastroju ze względu na śmierć jego rodziny, i wydanie tajemnic, które powinny tajemnicami pozostać - cóż, to z pewnością liczyło się do kroków szalonych, których odzewu w przyszłości należało się spodziewać - ta czkawka dopadłaby tego karaluszka prędzej czy później... jak na razie jednak, pomimo kompletnie małostkowego podejścia Ecarta do Śmierciożercy, rzecz zapowiadała się całkiem obiecująco - w końcu te trzy galeony mogły być tylko wstępem do czegoś lepszego, skoro blondyn ważył w dłoni sakiewkę wypchaną po brzegi, w której brzdąknięcia monet snuły pieśń Mamony niezbędnej Jaredowi do przeżycia...
A Ecart? Ecart tak słuchał, słuchał i w zasadzie jego mina pozostawała tak samo skwaszona, trudno było stwierdzić po nim, czy w ogóle słucha tego, co Jared do niego mówi... ale słuchał. Gdyby ktokolwiek z was miał wątpliwości co do tego, czy Ecart potrzebował informacji - każda była cenna, jasne, a chociaż mało go obchodziło, kto jest winny aferze na błoniach, to jednak to, co było mówione potem, już postawiło jego zmysły w pion, pomimo całej tej niechęci i niecierpliwości, by wreszcie ten mężczyzna, co wprosił się tu na siłę, wydusił z siebie wszystko i żeby wreszcie mógł przestać powtarzać namolne "mów dalej" - tym nie mniej to zdanko, co zaczęło się powtarzać niczym mantra, w tej wypowiedzi miało zostać zmienione - bo i blondyn ściągnął brwi, pochylił się do przodu, wbijając nienaturalnie jadowite, złote oczy w Śmierciożercę siedzącym przed nim - przynajmniej teraz zniknęła z jego twarzy niechęć, zastąpiona gwałtowną uwagą - rzucił w ciemnowłosego całą sakiewką, gdyby jeszcze ten był kretynem i uznał, że podawane przez niego informacje jednak są bezwartościowe, to teraz miał pewność, że są bardzo wartościowe.
- Powiedz mi coś więcej o tych plotkach. Ogólniki mnie nie interesują. - Jasnowłosy podniósł się z krzesła, górując nad swym rozmówcą. - I gdzie ma być to zebranie?

Już wychodzisz, drogi Śmierciożerco? Dokąd ci tak śpieszno? Zostań, jeszcze chwilę możemy porozmawiać, jeszcze możemy pociągnąć nasz teatrzyk - nic złego nie może się stać, mamy tak dużo czasu... Przynajmniej moglibyśmy mieć wiele czasu, gdyby nie to, że ciągnęły nas za krańce płaszcza minuty - bardzo srogie, nie znające słów "zaczekaj!" - wszystkie z tego rodzaju zostały przekreślone na rzecz prowadzonych przez nas interesów - a to był właśnie jeden z takich... interesów. Jeden z targów - mieliśmy wyjść oboje zadowoleni, czy raczej: moglibyśmy, znowu to słowo - moglibyśmy, gdyby nie to, że ja nie zwykłem targować się ze szczurami i robalami, by potem puszczać ich wolno - lecz, wiesz co ci powiem? Nie zabiję cię. Nie zrobię tego, ponieważ bardzo mi się przydasz - brakuje mi oczu i uszu w tym miejscu - chcesz wyjechać? Jaka szkoda. Potrzebujesz pieniędzy? Szukaj ich na śmietniku, marny karaluchu - nie zasługujesz nawet na to, by nazwać cię psem - psy mają chociaż w sobie odrobinę wierności, a przy tym zyskują na godności... ciekawe, jakim cudem ten wielki Czarny Pan mógł przeoczyć, że jesteś tak nic nie wartym ścierwem i puścić cię wolno. 
Pan Collins podniósł się wraz z panem Crowleyem i poprawił swój elegancki frak, doskonale dopasowany do jego smukłej sylwetki - z pewnością był szyty na miarę, ten mężczyzna nie pokusiłby się o coś, co nie prezentowałoby się na nim należycie - jakim cię widzą, takim cię piszą, a pierwszy kontakt, w postaci tego wzrokowego, aż za często był decydującym - niczym wstęp do książki - po pierwszym zerknięciu oceniasz, czy może cię zaciekawić, potem ewentualnie zerkasz na opis z tyłu - spodoba się, nie spodoba? Nie przeczytasz całej książki, gdy szukasz czegoś w swoim guście - sięga się po tą, którą już się jakoś wyceniło - każdy z nas ma jakieś swoje preferencje - tylko że w kwestii ludzi był ten problem, że bardzo trudno poznać wartość co poniektórych z nich - a czasami nawet nie próbujemy tej prawdziwej wartości poznać - tak jak nie próbował tego robić Collins, chociaż w zamian wymagał pełnego szacunku i respektu wobec jego osoby - dobre żarty, prawda? Tak funkcjonował od zawsze ten świat - byli równi i równiejsi, nawet pośród czystokrwistych. 
Uniesienie różdżki w kierunku pana Crowley'a i krótkie nią pociągnięcie było kwestią paru sekund - czy ja wiem, czy nawet paru..? Było jak mrugnięcie okiem... I naprawdę się tego nie spodziewałeś, drogi nauczycielu? To było Imperio - krótkie, szybkie, jakże proste i banalne w doświadczonych dłoniach, które nie zwykły polegać na ludzkim słowie, a każde przekazane wiadomości ograniczały się w jego mniemaniu do prostej zasady: dwóch może dochować sekretu, jeśli jeden z nich nie żyje. Naturalnie to Collins miał tutaj przeżyć. Był cudownym dziedzictwem czystej krwi dobrej Matki Anglii - trzeba pozbywać się chwastów, nie dobrego ziarna.
- Zostaw tutaj sakiewkę. - Teraz już nie powstrzymał grymasu obrzydzenia na swojej twarzy, ciągle trzymając broń uniesioną, w razie gdyby pan Crowley starał się przełamać urok - ale już na wstępnie wyglądał na zbyt zmęczonego, by to zrobić... - Pójdziesz do Czarnego Pana i powiesz, że go zdradziłeś. Powtórzysz mu to o nim samym i Śmierciożercach, co mi powiedziałeś. I pozdrowisz go ode mnie, składając najszczersze uszanowania. Dodaj, że popieram jego sprawę i jestem gotów się zaangażować. Jeśli przeżyjesz, masz do mnie tu wrócić.
Jeśli przeżyje - to było bardzo dobre sformułowanie, bo pan Collins nie stawiał nawet 0,01 procenta na to, że Crowley przetrwa - Czarny Pan nie byłby takim potężnym czarodziejem, gdyby każdy mógł go zdradzać od tak, tak jak to ścierwo, karykatura czarodzieja.
- Idź już.

Interesy, interesy...tak, one były tu bardzo kluczowe! Wiele od nich zależało i to można było  naprawdę łatwo stwierdzić, zwłaszcza, gdy przyglądałeś się czarodziejowi, z którym obecnie prowadziłeś rozmowę. Ale niestety...! Czas pędził przecież i on musiał w końcu iść. A że Ty wahałeś się nad tym, co z nim zrobić...no cóż, on tego nie wiedział i całe szczęście. Zabić, czy nie zabić? Oto jest pytanie! Niby potrzebny, a jednak już szykował się w podróż, już zamierzał Cię opuścić...pieniądze rozwiązywały wszystkie dylematy moralne. Czarnego Pana niemniej nie należało lekceważyć i nawet Jared to wiedział - dlatego właśnie chciał uciec najszybciej, jak tylko mógł. Sama jego reakcja na wspomnienie o Lordzie Voldemorcie wywoływała u niego dreszcze i wstrząsy - na czole pojawiał się pot, oczy latały we wszystkie strony. Nawet nie zwrócił uwagi na Twój elegancki i szykowny frak, zupełnie odpływając myślami w inne miejsce.  Nie bawił się w takie porównania, jak Ty, odnośnie książek...może gdyby miał więcej czasu? No ale cóż, nie miał go zupełnie. Służba u Czarnego Pana zniszczyła tego czarodzieja, doprowadziła na skraj przepaści...i choć zawsze uważał siebie za twardego, za ulepionego z tej "lepszej" gliny to jednak wymiękł. Tak po prostu. Przepadł. I nie zauważył, kiedy uniosła się różdżka, kiedy zostało wymówione zaklęcie. Nie obronił się. Nie miał na to szansy. W końcu wykorzystałeś element zaskoczenia. Wzrok Crowley'a stał się zamglony, jego twarz była bez żadnych emocji, gdy wykonywał Twoje rozkazy. Na chwilę tylko coś błysnęło w jego oczach, gdy wyciągał sakiewkę ze swojej kieszeni...strach...a może złość? Ciężko było stwierdzić, w końcu i tak nie miał kontroli nad swoim ciałem. Monety brzdęknęły, gdy worek wylądował na Twoim biurku. Na kolejne Twoje słowa kiwnął głową, choć wydawało Ci się, że jakby skurczył się w sobie, jakby w środku, aż krzyczał z rozpaczy, ze wściekłości, że tak to się wszystko potoczyło.  I przy ostatnim rozkazie, marionetka ponownie drgnęła i zanim się wycofała z Twojego pokoju, wypowiedziała jedno zdanie.
- Tak, panie - po czym Jared Crowley zniknął za drzwiami, kierowany przez rzucone przez Ciebie Imperio, zmierzając wprost w paszczę węża.
A Ty...? Ty zostałeś sam w swoim gabinecie, przy dobrze znanym Ci testamencie, przy stosie tych wszystkich dokumentów i zapewne zabrałbyś się z powrotem do pracy, gdyby nie pewna rzecz, która rzuciła się w oczy. Ostatnia pamiątka po Jaredzie Crowleyu. Okazało się, że to była zawieszka - dokładniej to, dzwoniąca kula z chińskim smokiem. I teraz należała do Ciebie.
Nic nie straciłeś, no może za wyjątkiem tych 3 galeonów.

[Zakończenie mini - eventu dla Ecarta Collinsa]

Podsumowanie:
Brawo! Udało Ci się zakończyć mini - event i to w zaskakującym stylu!

Sakiewka: -3 galeony
Zyskujesz: +18 PD, +50 fasolek, +1 dzwoniąca kula z chińskim smokiem (zawieszka) - zapewnia noszącemu większy respekt/poważanie/szacunek u innych

W razie wątpliwości - jest możliwe przejęcie PD i nagród, oraz kar z eventu uzyskanych przez NPC-a przez wybraną postać danego autora - w tym przypadku idzie to na Ministra Magii. Wszystko zostanie dokładniej wyjaśnione w temacie NPC-ów w Kronikach.  W najbliższym czasie zostanie to umieszczone, by nie było żadnych możliwości! I działa to na zasadzie: NPC ucznia - autorski uczeń może zyskać i stracić, NPC dorosłego - dorosły może zyskać i stracić, nie dotyczy NPC-ów jakichś stworzeń i wyjątkowych istot.