Podwórko za Dziurawym Kotłem

Zazwyczaj cichy szum głosów w Dziurawym Kotle był dla niej niemal kojący. Jak jednostajny szum fal uderzających o brzeg albo szelest liści na drzewach w letnie popołudnie - oczywiście dużo głośniejszy i mniej jednolity, ale w gruncie rzeczy przyjemny. Lubiła być wokół ludzi, wyłapywać strzępki rozmów, czasem zagaić któregoś z klientów. Dzięki temu nie czuła się tak samotna. A niestety w ostatnich miesiącach samotność nie opuszczała jej na krok. Starała się nie myśleć o tym zbyt dużo, zajmować się wszystkim poza wspominaniem swoich przyjaciół. Gdzie byli, co robili, czy wciąż o niej pamiętali? Nie miała pojęcia. Wszystko co uważała za stałe i niezmienne w swoim życiu rozpadało się niczym zamek z piasku. Nic nie było jak dawniej.
Niefortunnie, dziś nawet w Kotle nie umiała znaleźć zwykłego ukojenia (które zwykle znaczyło po prostu - pracować tak ciężko, by nie mieć czasu na myślenie, a potem móc nieprzytomnie paść na łóżko). Ruch był niewielki, a zgromadzona w pubie klientela była co najmniej nieprzyjemna. Kilku mocno już wstawionych czarodziejów od kilku godzin prawiło jej obleśne komplementy i głośno komentowało jej wygląd, gdy oddalała się od ich stolika z kolejnymi pustymi szklankami. Dorcas z każdą chwilą coraz mocniej zaciskała zęby i powtarzała sobie w duchu, że porozbijanie im wspomnianych szklanek na głowach w niczym nie pomoże. A kusiło, oj kusiło...
Głowa pulsowała jej tępym bólem - może ze złości, a może ze zmęczenia. Nie umiała się zmusić do najmniejszego nawet uśmiechu, gdy obsługiwała innych (mniej natrętnych i obleśnych) klientów i nieustannie jej dłoń uciekała w kierunku różdżki, którą miała za pasem. Czuła się bezpieczniej czując ją obok. W końcu Tom, z którym dziś wyjątkowo dzieliła wieczorną zmianę, dostrzegł jej stan i po prostu lekko skinął głową w kierunku wyjścia z lokalu. Nie musiał nic mówić. Dorcas pracowała z nim już na tyle długo, by rozumieć go bez słów. Uśmiechnęła się z wdzięcznością i odłożyła polerowany właśnie kufel na półkę. Przy takim małym ruchu Tom z pewnością poradzi sobie sam, a z niej nie będzie już dziś wielkiego pożytku. Zaszła na zaplecze, gdzie czekały na nią pozostawione na początku zmiany ubrania. Naciągnęła na siebie gruby sweter i płaszcz, a potem wymknęła się tyłem na podwórko. Nie chciała, by Ci pijani idioci widzieli jak wychodzi. Jeszcze wpadnie im do głowy żeby za nią pójść, a to nie mogłoby się skończyć dobrze.
Zimny wiatr uderzył ją w twarz jak tylko wyszła. Skrzywiła się mimowolnie i pośpiesznie zapięła guziki płaszcza. Nic dziwnego, że nie było ruchu - komu w taką pogodę chciałoby się wychodzić z domu? Wcisnęła ręce w kieszenie w poszukiwaniu różdżki, by otworzyć sobie przejście na Pokątną, ale zanim ja znalazła jej palce trafiły na coś innego. Wyciągnęła z kieszeni nieco pomiętego papierosa, którego ostatnio dostała. Obróciła go w palcach z wyraźną niepewnością, bo nie paliła. Ale w sumie co miała dziś do stracenia? Skryła się pod ścianą, by uniknąć podmuchów wiatru i padającego śniegu. Różdżką wyczarowała mały płomień i zapaliła papierosa. Błyskawicznie się rozkaszlała, ale nie zniechęciło jej to za bardzo. Zaraz zaciągnęła się ponownie, próbując zrozumieć czemu ten drapiący w gardło dym był tak niezbędny dla wielu ludzi. Oparła się o zimną ścianę i lekko zadarła głowę. Z ciemnego nieba leniwie spadały płatki śniegu. Z jej ust uniosła się szara chmura, która szybko rozmyła się na wietrze. Nie wiedzieć nawet kiedy po jej policzkach potoczyło się kilka łez.
Była tak strasznie zmęczona...