Ziemia niczyja

Pochmurny dzień wydawał się być najgorszą z możliwych opcji na tak długo wyczekiwany przez wszystkich uczniów wypad. Słońce już od dawna gniewało się na świat i chowało za puchatymi obłokami, które zwiastowały coraz rychlejsze nadejście deszczu. Chłód, choć już zdecydowanie nie zimowy, wdzierał się pod ubrania, gdy po okolicy roznosił się jedynie dźwięk obijanych o ziemię obcasów.
Była zdenerwowana, można było to wyczuć w nerwowym biegu i napiętej postawie. Szata szeleściła na wietrze wywołanym pędem wicedyrektorki goniącej za uczniem, którego zniknięcie wywołało takie zamieszanie wśród garstki grona pedagogicznego, oddelegowanej na wycieczkę. Była za wszystko odpowiedzialna, dlatego czuła presję. Presję wywołaną tak naprawdę ostatnimi wydarzeniami i tym, jak narwany bywał ich drobny uciekinier. Mieszały się w niej najróżniejsze emocje od złości na niesubordynowanego wychowanka domu Roweny Ravenclaw, aż po strach i zaniepokojenie jego ostatnimi wybrykami.
Bo któż nie słyszał o Sahirze? Chłopcu, bo przecież nie mogła go jeszcze nazwać mężczyzną, który swoją złość i frustrację wyładowywał za pomocą przemocy. W tak brutalny i bestialski sposób, że aż nie chciała o tym myśleć. Mimo to wiedziała, że i jemu należy się pomoc. Wyciągnięcie ręki, które mogło wskazać mu nową, lepszą drogę.
O ile nie było już za późno.
Słuchy o ostatnich wybrykach Nailaha dotarły do niej bardzo szybko, jednak brak reakcji dyrektora sprawił, że postanowiła nie interweniować w zabieranie go ze sobą. Wiedziała, że system kar w takich sytuacjach działał cuda z nie jednym uczniem, ale czy podziałałby na niego? Nie miała pojęcia i choć mogła, nie spróbowała. Profesor Bułhakow mógł mieć rację zaznaczając, ile pracy by sobie zaoszczędzili zostawiając kłopotliwe jednostki w zamku. To jednak nie było tak pedagogicznie poprawne, jak mogło mu się wydawać. Uczyła dłużej od niego i to sprawiało, że miała więcej doświadczenia. Czarny Kot nie był pierwszym i zapewne nie ostatnim trudnym przypadkiem, z którym przyjdzie jej się zmierzyć. I na Merlina, nie miała zamiaru dawać za wygraną! Pamiętała, że nie robi tego dla siebie, a dla nich. Młodych, dopiero kształtujących się ludzi, którzy mieli całe życie przed sobą.
Bo nawet Sahir je miał. Jakkolwiek deszczowe nie bywałyby jego dni, jak mało słońca pojawiałoby się w życiu i jak źle by wszystko wyglądało. Miał dopiero siedemnaście lat i nie jeden dorosły mu tego zazdrościł.
Dzięki czujnemu oku Vakela i szybkiej, automatycznej reakcji nie straciła go z pola widzenia ani na chwilę. Wraz z towarzyszącym jej praktykantem deptała po piętach Krukona chcąc jak najszybciej do niego dotrzeć i zawrócić. Nie miała pojęcia, gdzie tak spieszył, ani tym bardziej po co. Martwiła się, bo wiedziała jak wiele niebezpieczeństwa czyhało poza murami Hogwartu. Ba, w samej szkole nie było już bezpiecznie. Bała się o swoich uczniów, o to, że zbłądzą. Tak bardzo starała się być nie tylko nauczycielką, ale i pedagogiem, osobą, której mogli by ufać. Czy tak trudno było się otworzyć przed kimś, kto pragnął jedynie twojego dobra?
- Panie Nailah, proszę się zatrzymać! - Krzyknęła za nim tonem nie tyle nie znoszącym sprzeciwu, co po prostu bardzo zatroskanym. Była zła, że nie wytrzymał nawet do końca ich przemówienia i wywołał taką panikę. Mimo to chciała dać mu szansę na zreflektowanie się. Dać chwilę na opanowanie tych wszystkich emocji, w których zdawał się tonąć. W końcu też była człowiekiem i wiedziała, co to znaczy błądzić.
Kiedy jednak rzucił na siebie zaklęcie kameleona wiedziała, że nie mają dużo czasu. Na szczęście, Nailah nie radził sobie z tym tak dobrze jakby chciał, a ona miała dużo większe doświadczenie od niego. Była starsza, większej ilości rzeczy zdążyła się nauczyć. Wyciągnęła swoją różdżkę, machnęła nią w odpowiedni sposób i szepnęła słowa inkantacji czaru, którego zamierzała użyć.
- Auditio. - Jednym sprawnym zaklęciem wyostrzyła sobie słuch. Miała przynajmniej jakąś nadzieję, że gdy straci go z pola widzenia, chociaż usłyszy jego kroki, szeleszczenie ubioru, czy cokolwiek, co wskaże jej kierunek, w którym będzie podążał.
- Proszę ostatni raz, żeby się pan zatrzymał, panie Nailah. - Dodała głosem stanowczym. Każdy kto znał McGonagall dłużej niż dwa tygodnie wiedział, że z tym tonem nie było dyskusji. Trafił uparty kocur na zdecydowaną kocicę i wyglądało na to, że żadne z nich nie zamierza się podporządkować.
Tylko kto wyjdzie na tym gorzej?
Gonitwa trwała dalej i choć wydawać by się mogło, iż działo się to przez bardzo długi okres czasu tak naprawdę ledwie ułamki sekund dzieliły jedne akcje od drugich. Czarownica nie miała zamiaru jednak dać za wygraną i gdy już myślała, że na stałe straciła go z radaru... Zdała sobie sprawę, że stanął. Zatrzymała się więc w pewnej odległości od niego i starała najpierw uspokoić własny oddech, dopiero potem mówić. Ach, to już zdecydowanie nie te lata, kiedy można było tak biegać i czuć się dalej wyśmienicie.
- Co się z panem ostatnio dzieje panie Nailah? Jeżeli potrzebuje pan pomocy, wystarczy o nią poprosić. - Powiedziała typowym dla siebie, lekko surowym, lekko ciepłym i odrobinę zawiedzionym głosem. Potem pokręciła jeszcze głową w ciszy i czekała na reakcję ucznia, chcąc się do niej ustosunkować. Czekała ich pogadanka, kazanie wypowiedziane z jej ust w formie typowego automatu. Na to jednak zawsze znajdzie się czas. Z pytaniami pokroju tych, które zadała bywało już różnie.
Co teraz Kocie? Spróbujesz złapać wyciągniętą do Ciebie dłoń?