Dom Żerlicy

Dla Jewgienija była to po prostu chata. Zwyczajna, rozpadająca się chałupa, która kojarzyła mu się tylko z jakimś starym, zagubionym domem czarownicy z bajek dla mugoli. Nie wiązał z nią swoich myśli, ani tym bardziej żadnych odczuć. Niemniej, gdy wszedł nie spodziewał zastać się w środku nikogo. Otrzepał ubranie z deszczu, wycisnął z niektórych jego części wodę i zaklął siarczyście pod nosem - oczywiście po rosyjsku. Był to jego ojczysty język i gdy był sam bądź w towarzystwie swoich braci używał własnie jego.
Pomieszczenie było prawie całkowicie ciemne, co zapewne można by zawdzięczać czarnym chmurom zasłaniającym jakiekolwiek promienie słońca. Giena rozglądał się po pokoju, jakby chcąc upewnić samego siebie, że nic go nie zaskoczy. Żaden czarny kot nie wyskoczy mu przed nosem, a od tyłu nie zajdzie go baba jaga znana z legend. Kiedy jednak usłyszał głos ukrytego w ciemnościach chłopaka, drgnął i automatycznie złapał za różdżkę. Nie wiedział jednak, w którą stronę ją wycelować, w końcu nie widział osoby do niego mówiącej. Trzymał ją więc w pogotowiu, by nie dać się niczym więcej zaskoczyć.
- Tylko zagubionego pijaka. - Odpowiedział w ciemność po angielsku. Jego rosyjski akcent był bardzo silny, w końcu większą część życia spędził własnie w Rosji, nie musząc używać innych języków. Mimo to, nie był w tym najgorszy.
- Przepraszam za najście, zaczęło padać i nie miałem gdzie się schronić. - Bycie miłym, bleh. Skręciło go od własnych słów, mimo to wolał najpierw ujrzeć twarz właściciela chaty (bo za niego właśnie uznał Cirila) nim zacznie się rzucać.
Nie, nie bał się. To nie było w jego stylu. Wolał jednak podejść do sytuacji spokojnie i z głową, przynajmniej na tyle, na ile pozwalały mu procenty huczące pod czaszką.

Ciemność, w której nic nie widział zaczynała go irytować. A gdy coś zaczynało go irytować, bezpieczniej było odsuwać się jak najdalej i schodzić mu z drogi. Niby dzięki mrokowi, który panował w pomieszczeniu jego ruchy były niedostrzegalne, ale nie widział przez to towarzysza rozmowy i także z jego strony mógł spodziewać się wszystkiego. Do tego wszystkiego dochodziły powoli ulatniające się z jego organizmu procenty i wszystko w nim krzyczało daj mi wódki. Jęknął zrozpaczony, że nie zabrał ze sobą żadnej flaszeczki, albo chociaż piersiówki, z której mógłby pociągnąć z dwa łyki, dla lepszego samopoczucia. W sumie nie sądził, że zawędruje tak daleko. A tak w ogóle, to gdzie on właściwie był?
- Nie przypominam sobie, bym musiał się zwierzać z tego, co tu robię. - Wypowiedziane zdanie może miałoby jakąkolwiek powagę, nawet nutkę jadu, gdyby co drugie słowo nie zacinał się i potrzebował chwili na pokonanie nadchodzącej pijackiej czkawki. Zakazany Las. Przynajmniej wiedział już, gdzie się znajduje. Nie dawało mu to jednak niczego, bo powrót do domu był tak samo odległy, jak jeszcze przed paroma sekundami.
- W ogóle, co tu tak ciemno. Jak to kurwa szło... Lumos? - Wybełkotał plącząc się w swoich własnych słowach i gdy na końcu jego różdżki pojawiło się światło aż jęknął czując, jak mordercze promyczki wypalają mu oczy.
- Kurwa. - Wysyczał po rosyjsku, a światło zgasło od razu, gdy tylko został oślepiony. Stracił panowanie nad zaklęciem, a przy okazji wkurwił się niemiłosiernie bo teraz paliły go gałki oczne, jak jeszcze nigdy.
- Tylko nie zrób sobie nią krzywdy, chłopcze. - Zarechotał, choć przecież przed chwilą sam nie wykazał się jakimś szczególnym kunsztem. Najgorsze z tego wszystkiego było to, że dosyć, iż nie zobaczył twarzy młodzika (tyle przynajmniej wywnioskował z jego głosu) to jeszcze miał teraz różnokolorowe plamy przed oczami. Zalanie się w trupa było mniej bolesne, niż to!

Wiązanka przekleństw cały czas chodziła mu po głowie, gdy przecierał sobie oczy czując, jakby miał w nich kilo piasku. Naprawdę nie wiedział, co zrobił w życiu takiego złego, że teraz wszystko się na nim mściło. No dobrze - wiedział. Nie prowadził życia grzecznego, powściągliwego, czy chociażby - w miarę przyzwoitego. Kochał zabijać, ale jeszcze bardziej wielbił znęcanie się nad innymi. Widok błagających go oczu, płaczu zmieszanego z krwią... Ach, na samo wspomnienie czul narastające w nim zadowolenie. Teraz jednak ugrzązł w jakiejś przeklętej, zatęchłej chacie podczas deszczu i nie widział nic, nie tylko przez ciemność, ale wręcz przeciwnie - zbyt ostre światło, które na dodatek... sam wyczarował. Brawo dla niego, najpotężniejszego Śmierciożercy na świecie, papo byłby z niego dumny.
W momencie, w którym usłyszał formułkę zaklęcia dzieciaka stojącego naprzeciwko niego, poczuł jak różdżka, którą dopiero trzymał w dłoni wylatuje mu z niej i, jak się spodziewał, leci wprost do nieznajomego. Wiązanka przekleństw znów wypłynęła z jego ust, a on jedną ręką oparł się o ścianę, drugą kończąc przecieranie oczu. Byłoby nawet znosie przez fakt, że zaczął cokolwiek widzieć w tych ciemnościach, gdyby nie to, że poczuł pod swoją dłonią coś oślizgłego. Wytarł to z obrzydzeniem o nogawkę spodni i dopiero wtedy skupił swoją uwagę na rozmówcy.
- Nikt cię nie nauczył kultury, chłopcze? - Powstrzymał się od dodania "ty mały chujku" na końcu, cały czas czując oślizgłą maź na dłoni i nerwowo ocierając ją o materiał chcąc jak najszybciej się tego czegoś pozbyć. - Aż tak groźnie wyglądam, że dopiero bez różdżki możemy być "jak równy z równym"? - Zakpił, choć tak naprawdę nie było w tym nic zabawnego. Bez różdżki, jak bez ręki - tak przynajmniej czuje się większość czarodziei. Giena albo był zbyt pewny siebie, albo po prostu zbyt nawalony, by przejąć się taką drobnostką. Wsadził ręce do kieszeni i przyglądał się Cirilowi, który wreszcie postanowił wyłonić się z cienia.
- Mocne słowa, jak na uczniaka, którym zapewne jesteś. Zabijanie to nie zabawa. - Dodał, po czym zaśmiał się, odrobinę jak szaleniec. - Są dużo przyjemniejsze formy rozrywki. - Zakończył myśl i przyglądał mu się jeszcze przez chwilę, by po chwili podrapać się po udzie.
- Gdybyś chciał mnie zabić, już byś to zrobił. Czego więc chcesz? - Zapytał przeszywając go wzrokiem w całkowitej ciszy. Nie miał ani czasu ani ochoty na głupie gierki, zwłaszcza, że to nie on je w tej chwili prowadził.

Czy gdyby Giena znał pragnienia Cirila wszystko wyglądałoby inaczej? Czy mogliby wtedy pominąć tę całą, dosyć kłopotliwą część, podczas której próbowali zastraszyć się nawzajem? Być może, choć Śmierciożerca zdecydowanie robiłby wszystko, by pokazać swoją wyższość i to, że jednak jest starszy, dużo bardziej doświadczony i na pewno silniejszy. Przynajmniej w jego mniemaniu.
Przez cały czas starał się nie spuszczać chłopaka z oczu, choć w pomieszczeniu nadal nie było światła. Słuchał uważnie jego słów i uśmiechnął się w ten swój, dosyć szaleńczy sposób. Kiwnął głową na znak, że rozumowanie Gryfona jest całkiem słusznie.
- No na pewno nikt o zdrowych zmysłach. - Zaczął wyciągając jedną dłoń z kieszeni i drapiąc się po nosie. - Niestety, nie byłem zbyt świadomy, kiedy przekraczałem granicę tego lasu. Prawdę mówiąc, byłem tak zalany, że nawet nie pamiętam, którą stroną tu przyszedłem. - Zaśmiał się, niby pod nosem ale jednak wystarczająco głośno, by dźwięk ten dotarł do uszu jego rozmówcy. Gienie zdawało się, że im bardziej chłopaczyna starał się go przestraszyć, tym bardziej go bawił. Nie było w tym jeszcze żadnego szyderstwa, choć przy Bułhakowie nie było ciężko stać się kolejną ofiarą jego brutalnych i zabawnych tylko dla niego samego żartów. Mimo to, Ciril kombinował całkiem nieźle, czym zasłużył sobie na niemy, nigdzie nie odnotowywany plusik.
- Mądre posunięcie. Chociaż nie ochroniłoby cię przed każdego rodzaju napastnikiem. - Dodał całkowicie bezbarwnym głosem, choć może było w nim lekkie... Zniecierpliwienie? Kto wie, Giena sam chyba nie wiedział, czego chciał w tym konkretnym momencie. Kolejne słowa chłopaka przyjął z uśmiechem, choć nie miał zamiaru mu niczego zdradzać. Ani dziękować za możliwość spędzenia tych kilku chwil pod dachem, który - jak się zdążył już domyślić - do młodzieńca nie należał.
- Sekret? Och, jak miło. - Powiedział przeszywając go wzrokiem. Chłopiec chciał ciekawostki, Giena jednak nie był głupi i lubił zostawiać wiele informacji dla siebie. - Który? Bo wiesz, chłopcze, dorośli ludzie mają wiele tajemnic. - Mruknął głosem zimnym, a jednak na swój sposób pociągającym. Rozejrzał się po pomieszczeniu i ujrzał palenisko, w którym brakowało ognia, by mogli ogrzać całkiem zmarznięte kończyny. Wraz z deszczem przyszło ochłodzenie i Śmierciożerca powoli czuł, jak drętwieją mu palce u stóp. Nie to, żeby miał się tym jakoś przejmować.
- Ach, może chodzi ci o sekret tłumaczący, skąd mam taką przystojną twarz? - Pstryknął palcami, a w kominku pojawiła się iskra, która po chwili wznieciła ogień. Odrobina światła wpadła do pomieszczenia i teraz było dużo przyjemniej. Chociaż Giena chyba nie chciał widzieć, w jakich dokładnie warunkach przyszło im spędzać te przyjemne chwile. Teraz jednak mógł przyjrzeć się twarzy Gryfona i aż uśmiechnął się z zadowoleniem.
- Wybacz tę małą sztuczkę, wolę jednak widzieć z kim rozmawiam. - Dodał od niechcenia, choć tak naprawdę po prostu się popisywał. Miał wewnętrzną potrzebę szpanowania wszystkim, co tylko się dało i nie mógł nad nią po prostu zapanować. A magia bez użycia różdżki była zdecydowanie jednym z jego największych osiągnięć w życiu.
- Skoro już tak sobie gaworzymy, w całkiem miłych okolicznościach... - Podszedł do pierwszego siedzenia, jakie tylko zobaczył i dotknął go jednym palcem, by po chwili z niesmakiem cofnąć rękę.
- Fuj. Mam nadzieję, że tu nie mieszkasz, bo to byłoby dosyć niesmaczne. Na czym to ja... A tak, skoro już tak sobie plotkujemy, może zdradzisz mi swoje imię? Mam wrażenie, że deszcz tak szybko nie przejdzie, a lepiej, żebym nie zwracał się do ciebie per "gówniarzu". Mnie by może to jeszcze bawiło, ale ciebie jak mniemam - nie za bardzo.

Przez cały czas nie dawał po sobie poznać, że męczy go brak różdżki. Nie przywykł do strachu, wręcz przeciwnie - zawsze był pewny siebie i to się nie zmieniło. Po prostu miał wewnętrzne przeczucie, że w tym miejscu, o tym czasie powinien mieć swoją broń przy sobie. Gotów na wszystko w każdej chwili.
Choć ani przez chwilę nie zdjął maski pewnego siebie, potężnego czarodzieja, nie spuszczał też z oczu Cirila. Obserwował każdy jego ruch, gotów do tego, by się bronić, gdyby dzieciak chciał coś odwalić. Z jednej strony nie czuł zagrożenia, bo co mógł mu zrobić kilkunastoletni chłopiec? Z drugiej jednak wolał mieć się po protu na baczności.
Uśmiech, który pojawił się na jego ustach na chwilę zamarł, jakby w oczekiwaniu na reakcję, która miała nadejść już nie długo. I choć Giena miał naprawdę wielką ochotę przywalić młodzikowi w twarz, powstrzymał się. W pewien sposób docenił nawet poczucie humoru chłopaka, śmiejąc się pod nosem.
- Możliwe, że rodzice za mało okładali cię w dzieciństwie. - Dodał całkiem poważnym tonem i z kieszeni wyciągnął papierosa, którego po chwili zapalił. W jego mniemaniu każde dziecko powinno oberwać w swoim życiu kilka razy po łbie. Albo po dupie, jak kto woli. Takie wychowanie panowało w jego rodzinie i nie widział zastrzeżeń. Nawet on, jako dziedzic rodu, oczko w głowie tatusia jakby to określił Vakel, oberwał nie raz i to całkiem mocno. Czy wyszło mu to na złe? Wątpił.
- Ciril. Mistrz i pan, jeżeli dobrze pamiętam znaczenie imienia. Czy właśnie za takiego się uważasz, chłopcze? - Zadał to pytanie przez chwilę nie spoglądając na niego. Rozluźnił się trochę, bo jego umiejętność skupiania się na czymś przez dłuższy czas nie była w najlepszym stadium rozwoju. Kucnął przy palenisku spoglądając w ogień.
- Uczeń Hogwartu. Czy wam w ogóle przystoi chwalić się morderstwem? - Zaśmiał się pod nosem i spojrzał prosto w oczy Gryfona, jednocześnie wypuszczając dym papierosowy z ust. Przez chwilę milczał, przyglądając się chłopakowi i badając jego mimikę, mowę ciała, wszystko.
- Fuuuuuj. Mogłeś uprzedzić, zanim czegokolwiek dotknąłem. - Jęknął krzywiąc się z obrzydzenia. - Zrób coś z tym domem, skoro teraz należy do ciebie. To chyba naturalne, że każdy chce posiadać jak najwięcej, a skoro miałbyś do tego prawo - czemu nie? Może nie jest to miejscówka stulecia, ale zawsze może ci się do czegoś przydać. - Mówił cicho, nad wyraz spokojnie. I cały czas patrzył. Jak na razie nie chciał wyrabiać sobie opinii o Cirilu, ani dobrej ani złej. Mimo to, miał wrażenie, że mógłby chłopaka polubić (o ile w jego przypadku jest to w ogóle możliwe).
Skończył papierosa, po czym wrzucił peta w ogień i podniósł się otrzepując spodnie. Czuł, jak powoli alkohol opuszcza jego ciało i zdecydowanie nie podobało mu się to uczucie. Mruknął coś pod nosem, jednak nie było to nic konkretnego i przede wszystkim - zrozumiałego.
- Nie wiedziałem, że Hogwart szkoli małych psychopatów. - Zaśmiał się. - Chociaż pewnie się tam nudzisz. Z tego, co wiem, nie robicie tam niczego ekscytującego. - Przypomniał sobie te wszystkie raporty od Vakela, które pokazywał mu ojciec. Poza wszechobecnym idiotyzmem wielu sytuacji, nie działo się w tej szkole nic, co mogłoby go zainteresować. Wcale nie zazdrościł bratu, miał wrażenie, że gdyby pracował w szkole nie znalazłby w niej nikogo, na kim mógłby zawiesić oko i odrobinę uwagi. Choć z drugiej strony, nie spodziewał się niczego lepszego po Ministerstwie.